ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနျပီ

(လူထုေဒၚအမာရဲ႕ေကာ္ရင္ဂ်ီဆုိတာေလးျပန္မွ်ေဝလိုက္တယ္ဒီစာေလးဖတ္မိေတာ့ ေအာ္ ေခတ္ႀကီးရယ္ ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါလားလို႔ သိရတယ္ )


ေကာ္ရင္ဂ်ီ
အေမတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ညီအစ္မခ်င္း ရန္ျဖစ္ရင္ ‘အပၸနားမယား’ ‘ဂန္ဂယားမယား’ဆိုျပီး ဆဲႀကလို႔ အေဖ ရိုက္တာခံခဲ့ရတယ္။ အပၸနားတုိ႔ဂန္ဂယားတုိ႔ဆုိတာ တုိ႔အရပ္ထဲမွာ ေရေရာင္းေနတဲ့ ေရသည္ ေကာ္ရင္ဂ်ီကုလားေတြရဲ႕ နာမည္ေတြေပါ့ကြယ္။
တို႔ မႏၲေလးမွာ ဟုိအရင္က အဝီစိတြင္းေရကို ခပ္ျပီး ေရထမ္းေရာင္းတဲ့အလုပ္ကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ေကာ္ရင္ဂ်ီကုလားေတြကလုပ္ႀကတာ။ ဒါေႀကာင့္ ေရသည္ႀကီးဆုိတ့ဲစကားထက္ ‘ပန္နီဝါလား’ ဆုိတာကို တုိ႔တစ္ေတြက ပိုျပီးနားလည္တယ္။
အေမတုိ႔ ငယ္ငယ္ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ေရတစ္ထမ္း ၁ျပားနဲ႔ေရာင္းစားရတဲ့အလုပ္ကို ဗမာေတြက သိပ္မလုပ္ခ်င္ႀကဘူး။ ပင္ပန္းသေလာက္ ပိုက္ဆံမရလို႔။ ဒါေႀကာင့္ ျမိဳ႕ေတြမွာ ေကာ္ရင္ဂ်ီေတြက ေရထမ္းေရာင္းတယ္။

ရံုးေတြ ၊ ေက်ာင္းေတြ၊လမ္းေတြမွာ တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့အလုပ္ဆုိရင္လည္း ဗမာေတြလုပ္တာနည္းတယ္။ ကုလားေတြလုပ္ႀကတာပဲ။ သူတို႔ကို ‘ဂ်ာဒူးဝါလား’လို႔ေခၚတယ္။ ေနာက္ျပီး ရထားလံုးလို႔ေခၚတဲ့ ဘီး(၄)ဘီးနဲ႔ ျမင္းရထားေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီျမင္းရထားေမာင္းတဲ့အလုပ္ကိုလည္း ကုလားေတြပဲလုပ္တယ္။ သူတုိ႔ကို ‘ဂါလီဝါလား’ လို႔ေခၚတယ္။ ရန္ကုန္ဘက္ေတြမွာရွိတဲ့ လံျခားကိုလဲ ဘယ္သူဆြဲသလဲ သိလား ဒီေကာ္ရင္ဂ်ီေတြပဲေပါ့။

ကုလားေမာင္းတဲ့ ရထားစီးႀကတာဆုိေတာ့ ဒိုင္းနား-ညာခ်ိဳး။ ဘားယား-ဘယ္ခ်ိဳး။ ဆီးတား-တည့္တည့္။ အာစေတး-ျဖည္းျဖည္း။ ဂ်ာလတီး-ျမန္ျမန္။ ဟိုး-ရပ္ေတာ့ ဆုိတဲ့ ကုလားစကားကို လူတုိင္းတတ္ႀကတယ္။
ေစ်းသြားတဲ့အခါ ေစ်းဆဲြျခင္းဟာ ေလးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဖာသာ မဆြဲခဲ့ဘူး။ ေစ်းထဲမွာ ေတာင္းကေလးေတြထမ္းျပီး “အစ္မ-ကူလီ-ကူလီ” လို႔ေအာ္ေနတဲ့ ကေလးအလုပ္သ မား ေကာ္ရင္ဂ်ီကေလးေတြကို ေခၚျပီး အကိုင္ခုိင္းလိုက္တာပဲ။ ေပးရတာက ၂ျပား ၁ပဲကိုး။
ဟို ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္ခင္က တုိ႔နုိင္ငံမွာ တုိ႔လူမ်ိဳးေတြက ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ ထင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြကို မလုပ္ဘူး။ အဲဒီေကာ္ရင္ဂ်ီေတြက ေစ်းေပါေပါနဲ႔ လာလုပ္ေပးေနတယ္ေလ။ တုိ႔ကလည္း မိလႅာသိမ္းတာကအစ ေကာက္စိုက္တာအဆံုး သူတုိ႔ကိုခုိင္းတာပဲ။ သူတုိ႔ တုိ႔နုိင္ငံထဲ လာအလုပ္လုပ္ေနတာက သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိတယ္ကြဲ႕။ ေအာက္ျမန္မာနိုင္ငံမွာ သာျပီး ေပါမ်ားေသးတယ္။
သူတုိ႔ခမ်ာမယ္ သူတုိ႔နုိင္ငံက ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲေနလို႔ တုိ႔ဆီကိုလာျပီး ဒီလုိေစ်းေပါေပါနဲ႔ လုပ္ေနသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တို႔နုိင္ငံမွာ သူတုိ႔ေနႀက ထိုင္ႀကပံုကိုေျပာျပဦးမယ္ေနာ္။
ေရထမ္းေပးေနတဲ့ ေရေဖာက္သည္ ေကာ္ရင္ဂ်ီတစ္ေယာက္က “အစ္မ အိမ္ေဘးက အဖီကေလးအားရင္ ငွားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လ (၅)က်ပ္ ေပးပါ့မယ္”ဆုိတာမ်ိဳး လာေျပာရင္ အမိုးသာရွိျပီး တစ္ခနး္သာက်ယ္တဲ့အဖီမို႔ အိမ္ရွင္က အဖီကလည္း အားေနတာ။ တစ္လ (၅)က်ပ္ ဆုိတာလည္း အလကားရေနတာ ပန္နီဝါလား လာေနရင္ အိမ္ေစာင့္ ဒလဝမ္ေတာင္ရေသးတယ္ဆုိျပီး ငွားလိုက္မိေရာ။ သူတို႔က အကာကေလး ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ထည့္တယ္။ ပထမေတာ့ အဖီကေလးထဲ ကုလား ၂ ေယာက္ ၃ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ၃-၄ ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ၅-၆ေယာက္။ ေနာက္ ၁၀ေယာက္ ၁၅ေယာက္။ လူေတြမ်ားမ်ားလာလိုက္တာ ညမ်ားဘယ္လိုအိပ္ႀကပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း အျပင္မွာ ထြက္အိပ္ႀကတာပါ။
သူတုိ႔က တစ္ေနကုန္အလုပ္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ႀက၊ ညေနတုိင္ေတာ့ ထန္းရည္၊ ဓနိရည္ စတဲ့ အေပါဆံုးအရက္ေသစာကေလး ေသာက္စားျပီး ျပန္လာႀက၊ အခန္းမွာ သီခ်င္းညည္းတဲ့လူကညည္း၊ စကားေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာတဲ့လူကေျပာ၊ တခ်ိဳ႕က တစ္ကိုယ္ေရ မဟုတ္ဘူး၊ ကုလားဇနီး ပါလာေသးတယ္။
သူတုိ႔မွာ စာတတ္တဲ့လူ မရွိဘူး။ သူတို႔နိုင္ငံျပန္ျပီး စာေရးခ်င္ရင္ သူတို႔ လူမ်ိဳးခ်င္းထဲက စာတတ္တဲ့လူကို ပိုက္ဆံေပးျပီး အေရးခုိင္းတယ္။ အဲဒီလူက စားပြဲကေလးတစ္ေတာင္ေလာက္နဲ႔ လမ္းေဘးထုိင္ေနတာ။ အလုပ္လုပ္လို႔ ရသမွ် စုေဆာင္းျပီး ေနရပ္ကို တစ္လတစ္ႀကိမ္ ေငြပို႔တယ္။ သူတုိ႔စားတာက ပဲဟင္းနဲ႔ ငရုတ္သီးေတာင့္။ ထမင္းကို ပဲဟင္းဆမ္း၊ ဆားျဖဴး၊ ငရုတ္သီး အေတာင့္လိုက္ ကိုက္စား၊ တစ္ပန္းကန္ကုန္ျပီဆုိေတာ့ ပန္းကန္ထဲ ေရထည့္ လက္ေဆးျပီး အဲဒီလက္ေဆးေရ ပန္းကန္ေဆးေရကို ေမာ့ေသာက္လိုက္တာ၊ သြန္မပစ္ဘူး။ ပလုတ္က်င္းျပီးေတာ့လည္း မ်ိဳခ်လိုက္တာ၊ ထမင္းတစ္ေစ့ မေလလြင့္ရဘူး။
တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္ပိုက္ဆံစုမိလုိ႔ရွိရင္ အိႏၵိယျပန္တဲ့လူက ရွိေသးတယ္။ ခဏျပန္တာေနာ္။ အျပီး မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီျပန္ရင္ သူက မိန္းမရွိခဲ့ရင္ သူ႔မိန္းမကို ပိုက္ဆံေပးနုိင္တဲ့ အတူေန ေကာ္ရင္ဂ်ီတစ္ေယာက္ကို ငွားထားခဲ့တယ္။တစ္လ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္ေလာက္ဆုိတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔။ ဒီငွားခ ယူသြားတယ္။ သူျပန္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ျပန္ယူျပီး ျပန္ေပါင္းတယ္။
အဲဒီေကာ္ရင္ဂ်ီ အလုပ္သမားေတြဟာ တုိ႔နုိင္ငံကို ကမၻာစစ္မီးႀကီးေရာက္ရွိေတာက္ေလာင္လာေတာ့ အိႏၵိယကို ျပန္ေျပးႀကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ျပန္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေလာက္လမ္းမွာေသသလဲမသိဘူး။ အမ်ုားစုႀကီးက ကုန္းလမ္းကေနျပီး ေျခက်င္ျပန္ႀကရတာကိုး။
စစ္ႀကီးျပီးေတာ့ ဒီအလုပ္သမားေတြကို တုိ႔နုိင္ငံက လက္မခံေတာ့ဘူးကြဲ႕။ ဒါေႀကာင့္ စစ္ျပီးမွ လူျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြက ေကာ္ရင္ဂ်ီ အလုပ္သမားေတြအေႀကာင္းကို မသိႀကေတာ့ဘူး။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ အားမနာတမ္းခုိင္းရ ေစရတဲ့လူေတြ တစ္ခါတုန္းက တုိ႔ဆီမွာ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကိုလည္း မသိႀကေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔က မေလးရွားတို႔ ၊ ထုိင္းတုိ႔မွာ တုိ႔ဆီက အလုပ္သမားေတြ တရားမဝင္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေနႀကတာ သိန္းဂဏန္းနဲ႔ေတာင္ ရွိတယ္တဲ့။


ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၀၈၊ ၁၉၉၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ