ျဖစ္မလာခဲ့ေသာ ျဖစ္ခ်င္ေနတာ

ဘ၀က လူေနခ်ံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ား ဆိုတဲ့ စကားကိုသေဘာက်မိတာပါပဲ ။ အေနစုတ္တာကို ျမင္ၿပီး ေရႊထုပ္တဲ့ ျမပု၀ါမ်ားျဖစ္ ေနေလမလားလို႕ ထင္သူ အရူးသာလွ်င္ျဖစ္ေပမေပါ့...။ ခါးသီးလြန္းတဲ့ဘ၀ေတြကို မုန္းတီးလြန္းလို႕ အေျခမတင့္ခင္ မွာ စိတ္ဓါတ္ကေလးေတာ့ ဘံုဖ်ားေရာက္တန္ေကာင္းပါရဲ႕ လို႕ ေထာက္ကန္ ထားရသူပါ ။ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အတၱဳပၸတိၱေတြ ဖတ္ၿပီး တိတ္တခိုးအားက်ေနသူေပါ့။ ေလာကဓံ မုန္တိုင္းၾကားမွာ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႕ ကူးခတ္လာတာ ဘာလိုလိုနဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မသိမသာ ကေန သိသိသာသာ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီေလ။ ဘ၀ရဲ႕သက္တမ္း သံုးပံုတစ္ပံုေပးဆပ္လိုက္ရတာေတာင္ အနာဂတ္က ေရးေတးေတး ျဖစ္ေနတုန္းပါကလား။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဂ်ာ့ဘားနပ္ေရွာကို အားက်ခဲ့သလို ၊ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီ နဲ႕ ဂ်က္လန္ဒန္တို႕ရဲ႕ စားဖတ္အားကို လုိက္ တုဖူးတယ္... အထိုက္အေလ်ာက္ေပါ့ေလ ၊ျပင္သစ္ဧကရာဇ္ နပိုလီယန္ လိုမ်ား ဦးေႏွာက္ေကာင္းေလမလားလို႕ ဖဲရိုက္ရင္း တစ္ဖက္ကေန စစ္တုရင္ ကစားခဲ့ဖူးတယ္ ၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက ပီမိုးနင္း စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး မနက္ျဖန္ကေနစၿပီး စာေရးေတာ့မယ္လို႕ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးကို လွမ္းၿပီးေလထြားတာကို ဆရာမ မိသြားေတာ့ ခံုေပၚမွာ မတ္တပ္ ။ ဆရာ တက္တိုးေရးတဲ့ “ စာေရးနည္းလမ္းညႊန္ ” စာအုပ္ကို ခဏခဏ ဖတ္ၿပီး ၊ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ “နံမည္တစ္လံုးရမလာခင္တုန္းက” စာအုပ္ကို အခုထိ ေခါင္းအံုးေအာက္ ထားဖတ္ဆဲ ၊ ဆရာ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား ေရးတဲ့ “၀တၳဳေရးနည္း ဘာသာျပန္နည္း ” စာအုပ္ကိုေတာ့ ဖတ္ေနဆဲပါ ။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း တစ္ကယ့္ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာကေတာ့....ခုခ်ိန္မွာ မႈန္ျပာရီ...(မႈန္ျပာရီ...ရာသီ...ေတြေျပာင္း တစ္ေဆာင္း တစ္ေဆာင္း သစ္ခဲ့ျပန္ၿပီ ဆိုေသာ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္သည့္ အဆုိေက်ာ္ ကိုသန္းလိႈင္၏ သီခ်င္းက ရင္ထဲမွာ တုိးတိုးေမြ႔ေမြ႔ ထြက္ေပၚ လာေန ပါသည္။) ဒါကိုသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ မိုးယုစံ ကေလးက ၿပီးခဲ့ေလေသာ သႀကၤန္တုန္းက ( ၀ါးတား ၀ါးတား လာမလုပ္နဲ႕ ) ဆိုၿပီး မပီကလာ ပီကလာ နဲ႕ ေစာင္းေျမာင္း ဆိုသြားေသးရဲ႕...။

ငယ္ငယ္ကေပါ့ေလ.. အိမ္မွာစားစရာမရွိလို႕ ထမင္းအိုးထဲက ထမင္းၾကမ္းခဲေလးကို ဇလံုေလးထဲထည့္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလယ္မွာထားၿပီး သားနဲ႕အမိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ၾကည့္ေနၾကရင္း ..........၊ အေမက ဖ်ာေအာက္မွာထည့္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ပံုပါ တစ္က်ပ္တန္ အစိမ္းေရာင္ေလး တစ္ရြက္ကို ဆတ္ခနဲဆြဲယူလိုက္တယ္... ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မေန႕က ေက်ာင္းမွာ မစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ မုန္႕ဖိုးျဖစ္တဲ့ အနီေရာင္က်ပ္တန္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္စုတ္ ကေလးထဲက သြားယူၿပီး အေမ့လက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္.. ေစ်းကြက္ထဲမွာ ကုလားဒယ္ (သရက္သီးသနပ္) တစ္ထုပ္ကို ျမန္မာေငြ သံုးက်ပ္ေပါက္ေစ်းရွိတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေမက အစာအိမ္နဲ႕ စစ္ခင္းဖို႕ လက္နက္၀ယ္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသလို အူယားဖားယားပါပဲ... အေမက ဖ်ာေအာက္ကို ထပ္လွန္ၾကည့္ေသးတယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္ ျမင့္ျမင့္ေရာက္ေအာင္ ေျမွာက္ပင့္ၾကည့္တာေတာင္ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ၀ါးၾကမ္းခင္းေလးသာ မ်က္စိေရွ႕မွာ ။ ေခါင္းအံုးေအာက္ကို ႏႈိက္၊ ေစာင္ေခါက္ေတြလွန္... စာအုပ္ေတြျဖန္႕တာေတာင္ ငါးမူးေစ့ တစ္ေစ့မေတြ႕ ၊ အေပၚကိုေမာ့လို႕ ဓနိၾကားထဲလက္ႏိႈက္ေတာ့လဲ.. မိုးေရ၀ပ္ေနတဲ့ ဓနိမိုးနဲ႕ ထိေတြ႕မိလို႕ လက္ကေလးေတြေတာ့ ေအးသြားသား ၊ ဒါေပမယ့္ အစာအိမ္ကေတာ့ ပူေလာင္လို႕ေကာင္းေနတုံး..။


အေမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၿပီး သကာလ.၊ အေမ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္ထဲ ၀င္သြားတယ္ ။ မၾကာခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေမ့လက္ဖ၀ါး ျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ အေမ့လက္ ထက္ပိုျဖဴတဲ့ အျဖဴေရာင္ အမႈန္႕ ေသးေသးေလးေတြ ..၊ ထိုေန႕က လည္ပင္းႀကီးေရာဂါ ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ မတိုင္ပင္ပဲ အိုင္အိုဒင္းဓါတ္ လံုေလာက္စြာျဖင့္ ကာကြယ္မိသြားတယ္။


ငယ္ငယ္ကဆို ေက်ာင္းမွာ ေတာ္တဲ့လူေတြ စုထားတဲ့ အခန္းကေန လူမိုက္ေတြ ေပါင္းထားတဲ့ အခန္းကို ခဏခဏ ေရႊ႕ခံရတယ္။ စာနဲ႕ရတဲ့ အမွတ္ေၾကာင့္သာ ေတာ္တဲ့အခန္းေရာက္တာ ၊ ၿပီးေတာ့ စည္းကမ္းမရွိဘူး ရန္ျဖစ္တယ္ .. ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေတြနဲ႕ ခဏခဏ အခန္းေျပာင္းရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လူေတာ္ လူမိုက္ဗ် ။ စိတ္ပညာလဲ စိတ္၀င္စားတယ္၊ လူတိုင္းနဲ႕ေတာ့ တည့္ေအာင္မေပါင္းတတ္ေသးဘူး၊ (စိတ္မွ မပါတာ) အဂၤုလိမာလ တို႕ ဂဠဳန္ဆရာစံ တို႕လိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ပလဲနံပ သင့္ေအာင္ေတာ့ မေနႏိုင္ေပါင္ ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ေတာ့ စိတ္ပညာ ဘာသာရပ္ကိုပဲ ယူမယ္ ၊ လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ေလ့လာမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္မယ္လို႕ ရည္မွန္းခ်က္ ထားဖူးတယ္။ တကၠသိုလ္မေရာက္ေသးပါဘူး ၊ ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္ ကတည္းက စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္၊ စိတ္တန္ခိုးက်င့္စဥ္ေတြ က်င့္တယ္၊ လူက ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြမႈ မရွိျဖစ္လာတာကိုေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေတြးအေခၚ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ ေတြပါ ေပါင္းဖတ္မိၿပီး ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပေတာ့တာပဲ။

ကိုယ္ေျပာတာလည္း သူတို႕နားမလည္ ၊ သူတို႕ ေျပာတာလဲ ကိုယ္က လက္ခံလို႕မရျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ သူမ်ားေတြ နဲ႕ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာကို ေျပာေနရင္ သူတို႕ကြယ္ရာမွာ ေျပာလို႕ အတင္းျဖစ္ေနဦးမယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကတစ္လံုးျခင္း ရိုက္ျပေနတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘ၀င္ရူး လို႕ သတ္မွတ္ၿပီး က်ဥ္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အသိဥာဏ္နဲတဲ့လူေတြ ၊စာလဲမဖတ္ၾကဘူး ဆိုၿပီး ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းထဲက ပညာတတ္ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသူေတြနဲ႕ ေတာ့ စကားေျပာျဖစ္တယ္။


ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက သိပ္မ်ားေနမလားပဲ ။ မြဲေတလြန္းတဲ့ ဘ၀ထဲ က်င္လည္ၾကက္စား ... အဲ က်င္လည္ က်က္စားလာခဲ့သူမို႕ သန္းၾကြယ္ခ်င္တာ.... သူေဌးျဖစ္ခ်င္တာလဲ မိုးယံပဲ ။ အိုနာစစ္ အေၾကာင္းရွာဖတ္သလို ဘီလ္ဂိတ္ကိုလဲ ဆရာတင္ထားတယ္၊ ပီနန္းကၽြန္းကို ပိုင္တဲ့ စာတစ္လံုးမွ မတတ္သူ တရုတ္အဘိုးႀကီး လိုဘြန္စြီး ကိုလည္း အတုခိုးမလို႕ မေလးရွားထြက္လာခဲ့ေသးတယ္.။ ဒီၾကားထဲ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းပိုင္ရွင္ကို ေတာင္ မနာလို ျဖစ္မိေသးခ်ိန္မွာပဲ ၿဗိတိန္က ၁၆ ႏွစ္သားေလးက သန္းၾကြယ္သူေဌးျဖစ္သြားၿပီဆိုပဲ။ ျဗဳန္းဆို... မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ အသင္းႀကီး ကိုလက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖၚလုဆဲဆဲ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကိုေတာင္ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ....။

တက္က်မ္းေတြကို ထရံေပါင္ျဖစ္မတတ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္.. ပီမိုးနင္းကအစ နပိုလီယံဟီးလ္အထိ အကုန္ဖတ္တယ္၊ ျမန္မာျပန္ေတြလဲပါေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပံုႏွိပ္စာလံုးျမင္သမွ် အကုန္ဖတ္တယ္ ၊ ညဘက္ လမ္းထိပ္မွာ ဘယာေၾကာ္ သြားစားျဖစ္တဲ့ ညေတြမွာဆိုရင္လည္း ဘယာေၾကာ္ထုပ္တဲ့ စကၠဴေတြကအစ မလြတ္ေစရဘူး ၊ ေနာက္ပိုင္း အဆင္ေျပလာေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ငွားဖတ္ႏိုင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ငါးဆယ္ တစ္ရာရတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ႏိုင္ေနေတာ့ အဲဒီေခၽြးနည္းစာေလးေတြ စုၿပီး စာအုပ္ငွားဖတ္တယ္.။ အဲဒီမွာ အားမရျဖစ္တာက စာအုပ္ေတြမွာေတြ႕ရတာက တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြဆိုရင္ စာအုပ္ထိပ္မွာေရးထား တာေတြက ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုသည္ ဆိုတာေတြကို မၾကာမၾကာေတြ႕ရေတာ့။ မူရင္းစာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမီွရာလိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အဘိဓါန္နဲ႕ တိုက္ၾကည့္ေတာ့ စာေရးဆရာေတြ တင္ျပပံုကတစ္မ်ိဳး မူရင္းေရးသူကတစ္ဖံု တင္ျပတယ္ဆိုေတာ့ ၊ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ေကာင္က ပညာရွင္ေတြ ဘာသာျပန္တာကို ေစာ္ေစာ္ကားကား မာနထားၿပီး ကိုယ္တိုင္မူရင္းေတြဖတ္မယ္ စိတ္ကူးမိျပန္ေရာဗ်ာ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... ႏိုးႏိုး ဒါလင္ကို ကၽြန္ေတာ္က “မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ေယာက္်ားလို႕” ဘာသာျပန္တာေပါ့... ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာကေတာ့ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း အခ်စ္ရယ္ ”လို႕ျပန္တယ္ေလ၊ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္လဲ သူမ်ားဘာသာျပန္တာေတြပဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ ေတာ့တယ္၊ ကိုယ္ျပန္လဲ လြဲေနမွာကိုး ။ ဒါေတာင္ မာနကမေလ်ာ့ ေသးဘူး။ ကမၻာေက်ာ္ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမွ အဂၤလိပ္စာ စသင္တာဆိုေတာ့ ၊ ကိုယ္ကလဲ အားမေလ်ာ့ေသးပါဘူး.. အခုလည္း လက္လွမ္းမီရာ ေလ့လာေနတယ္.. အခုဆို ရက္စ္ တို႕ ႏိုး တို႕ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနၿပီဗ်။

ဘ၀မွာ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို အိမ္သာတက္ရင္းေတာင္ စဥ္းစားတယ္ဗ်ာ... တစ္ခါတစ္ခါဆို ျဖစ္ခ်င္လြန္းတာေတြကို ရင္နဲ႕ မဆန္႕လို႕ ဒီေနရာမွာေတာင္ “ ငါျဖစ္ခ်င္တာ ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူး ” ဆိုၿပီး ၿငီးတြားမိေသးတယ္။


ငယ္ငယ္က သူေဌးျဖစ္ခ်င္တယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ။ စိတ္ပညာ ပါရဂူျဖစ္ခ်င္တယ္...

အခုျဖစ္ေနတာက ဂိုေဒါင္မွာ ကူလီ ၊ ရံုးခန္းထဲမွာ ျပာတာ ၊ ဆန္းေဒးမွာ ေစ်းသည္ေပါ့ေလ၊ ငယ္ငယ္ကလို ေရနံဆီမီးခြက္ရယ္.. ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရရဲ႕ ေမတၱာေစတနာရယ္ ေပါင္းၿပီး စာဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဘ၀ေတြကို တမ္းတမိ ေသးတယ္။ ညေန ခုႏွစ္နာရီေလာက္ လမ္းမီးလာရင္ အိမ္ေရွ႕က စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ မိလႅာက်င္း အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ေခြးေျခ အပုေလးနဲ႕ထိုင္ၿပီး မိလႅာနံ႕ေလးနဲ႕ စာဖတ္တယ္..၊ ညဆယ္နာရီေလာက္ဆို မီးက ျပတ္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလးနဲ႕ မီးခိုးေငြ႕ေလးရွဴၿပီး စာဖတ္တယ္.။ အလုပ္အားတဲ့ ရက္မ်ားဆို လြယ္အိတ္ထဲ စာအုပ္ေတြ ထည့္သြားၿပီး လမ္းကေန ေပါင္မုန္႕ထုပ္ကေလးနဲ႕ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၀ယ္သြားၿပီး ပုသိမ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပိေတာက္ေတာထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ဖတ္တယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာဖတ္ခ်ိန္ မရွိဆို ငါးနာရီအထက္ေတာ့ ရွိတယ္.။ ေသခ်ာတာက တစ္ေန႕ကို ၀တၳဳတစ္အုပ္ကို ဖတ္ၿပီးတယ္၊ မဂၢဇင္း ၊ ေရႊေသြး ၊ ဂ်ာနယ္ . အဲဒါေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္.၊ ေက်ာင္းစာကေတာ့ ေက်ာင္းမွာထားခဲ့တယ္ေလ၊ မဖတ္တာ ဆိုလို႕ သတင္းစာနဲ႕ သိုင္း၀တၳဳပဲ ရွိတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ့္မွာ မီးခိုးမႊန္ အီးေစာ္နံ ၿပီးဖတ္ရတာ... အခုဆို ၀တၳဳေတာင္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ရွားလာတယ္ရယ္. ဦးေႏွာက္က လက္မခံေတာ့တာရယ္ေၾကာင့္လဲ ပါတာေပါ့၊


စာဖတ္ခ်ိန္ေတြ အရမ္းကိုရွားသြားခဲ့လို႕ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ခ်ိန္ေလးေတြ ျပန္လိုခ်င္မိတယ္ ။ မိဘေတြကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္မယ့္ ေငြေလးကို ေအးေဆးေဆးေဆး ရခ်င္တယ္ ၊ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ေနရခ်င္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ႏွစ္စာအတြက္ ေစတနာ သဒၶါ မွာလည္း လွဴမယ္လို႕ အားခဲ ထားတယ္။

ေအာ္ အဓိကကို ေမ့ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာက်ာ္းဆိုေတာ့ မေဟသီတစ္ပါးေတာ့ လိုတာေပါ့.. သူမ်ားေတြလို တဏွာၾကဴးတဲ့ ရာဂ ဘီလူးမွ မဟုတ္တာ ၊ေလး ငါးေယာက္ေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူး ၊ (ရမွ မရႏိုင္တာ ဒီရုပ္နဲ႕) ၊ မေဟသီေလးက 34 28 36 ေလာက္ဆို အေတာ္ပါပဲ၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္ .. ပိတုန္းေရာင္ေကသာက ခါးအထက္မွာ၀ဲၿပီး ဆာမူရိုင္းဓါးေလးလို အဖ်ားေလးက အထက္ကိုျပန္ေကာ့ သြားရမယ္ ။ ေသြးမႀကီးတဲ့ စေနသမီးေပါ့ေလ.။ ဆရာ၀န္ မေလးေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ဒါမွ အသက္ႀကီးလာရင္ ေဆးေပးမီးယူပိုအဆင္ေျပမွာ။ (ေဆးထိုးသတ္ရင္ဒြတ္ခ) ။ စေနသမီးလိုခ်င္တာက ဒီလိုေလ...။ ကိုယ္က ဗုဒၶဟူးသား မို႕လား.... ။ ဒါေၾကာင့္ ..၊ “ စေန ဗုဒၶဟူး ရူးေတာင္ ထမင္း မငတ္ဘူးဆိုတဲ့ ” စကားကလည္း ရွိေသးတာကိုး။ (ရူးမွေတာ့ ဟိုလူေကၽြးဒီလူေကၽြးနဲ႕ ဘယ္ငတ္မတုန္း)


ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္မေဟသီေလးဟာ စာဖတ္၀ါသနာပါရမယ္၊ စာေပကိုတန္ဖိုးထားရမယ္၊ အေတြးအေခၚရင့္သန္ရမယ္၊ သြက္သြက္လက္လက္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ျဖစ္ရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္လို ႏံုတိႏံုခ်ာ အူတူတူ အတတ ၊ ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိ လူေတာမတိုး မျဖစ္ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီးလာလို႕ မ်က္စိအားနည္းလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ စာဖတ္ခ်ိန္အရမ္းရွားသြားလို႕ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ညစဥ္ စာဖတ္ျပႏိုင္ရပါမယ္။ အျဖတ္အေတာက္ အသံေနအသံထား မွန္ရပါမယ္။ (ကၽြန္ေတာ္က မွားတတ္လို႕) ဥပမာ ...မသာရထား ငွားရန္ ရွိသည္ ကို၊ မသာရ ဓါးငွားရန္ ရွိသည္ဟု အျဖတ္အေတာက္မွားဖတ္ပါက ဒုကၡေရာက္ဦးမည္။ တစ္ကယ္ပါ အဲဒါက တစ္ကယ္ႀကီးကို စဥ္းစားထားတာ၊ တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မေတာ္တဆ မ်က္လံုးဆံုးရႈံးခဲ့မယ္ ဆိုရင္ (သို႕) အားနည္းေနၿပီဆိုရင္ ။အသံေကာင္းတဲ့ ....ဥပမာ ဂ်င္းနီတို႕ ခ်စ္သုေ၀တို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီေတာင္းမွာပါ ။သူတို႕နဲ႕ကိုယ္က ၿငိဖူးတယ္ (သူတို႕ ထမီနဲ႕ ကိုယ္ရဲ႕ေခါေနတဲ့ ခ်ိန္ကြမ္းမင္နဲ႕ တူတဲ့ သြားေလးနဲ႕)။ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မဖတ္တတ္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့ေလာက္ေတာ့ မဆိုးနဲ႕ေပါ့... ဒီမွာ နမူနာေပးထားတယ္.. အဲဒီကြာလ္တီကို ထပ္မနိမ့္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ရပါမယ္. (စိတ္၀င္စားသူ ဥစၥေပါ ရုပ္ေခ်ာမိန္းကေလးမ်ား ယခုကတည္းက က်င့္ထားပါ)

ဆံုမွတ္လြဲၿငိမ္းခ်မ္းမႈ

http://www.4shared.com/video/BwvbdRoQ/____.html

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မေတာ္တဆ အက္ဆီးဒင့္ေတြ ဘာေတြနဲ႕မ်ား ေသခဲ့မယ္ဆိုရင္ မ်က္ၾကည္လႊာေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ မွီမယ္ဆိုရင္ လွဴဒါန္းခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ အဲလိုလုပ္ထားျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ အိမ္က ေဒ၀ မေဟသီက သူ႕လင္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ေသတာ၊ ရုပ္ရည္ရူပကာက ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေလးရွိေသးတယ္ (သူ႕မ်က္စိထဲေျပာပါတယ္) အခုပဲ ေသတာ ၊ သူေတာင္ ၀ေအာင္ မၾကည့္ရေသးဘူး ...၊ ေဆးရံုကလူေတြက လာေဖာက္ေနၾကၿပီ ။ “အမေလး မလုပ္ၾကပါနဲ႕ ရွင္ ကၽြန္မေယာက်္ားကို လွလွေလး ေသပါေစ ” ဘာညာ လူၾကားမေကာင္း သူၾကားမေကာင္း ဟစ္ေနရင္ ... ေဘးနားက ဂ်င္းနီတို႕ ခ်စ္သုေ၀တို႕ မိုးယုစံ တို႕ကို အားနာစရာ (သူတို႕လည္း ကိုယ့္အတြက္ ငိုခ်င္းရွည္ဦးမွာေလ ..။)


ဒါေပမယ့္ မိန္းမကိုေတာ့ ႀကိဳေျပာထားရဦးမယ္ ၊ သားသံုးေယာက္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေမြးပါလုိ႕... ဒါမွလည္း ကမၻာေက်ာ္မိုးယံရဲ႕ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးအေခၚေတြ အယူအဆေတြကို ဆက္ခံမယ့္ ရတနာေလးေတြမ်ားမယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ၊ပထမဆံုး ေမြးတဲ့ သားဦးကိုေတာ့ ရွင္သာမေဏ အျဖစ္ သာသနာ့ေဘာင္ကို ထာ၀ရ လွဴဒါန္းမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားပါတယ္။ သေဘာတူပါက မိန္းကေလးမ်ား ရည္းစားစာေပးပါရန္ ။ (ပိုးဆိုးပက္စက္ လက္ခံေနပါၿပီ)။ မိန္းမေရ .. ေမာင္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ ဒီေလာက္လွဴခဲ့တယ္ မင္းကိုလည္း အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္ သာဓုေခၚကြာ ရွင္မရာ ဆိုရင္ သာဓု ... သာဓု ...သာဓု ပါလုိ႕ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေခၚဆိုပါမည္ လို႕ကတိေပးပါ။

အဲ ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ လင္ေတာ္ေမာင္ အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ ျပည့္ရင္ တစ္ခုလပ္ ျဖစ္တဲ့ဒဏ္ကို ခံႏိုင္စြမ္းရွိရပါမယ္ (မေနႏိုင္လို႕ ထပ္ယူလဲယူေပါ့) ။ တို႕ကေတာ့ အၿမိဳက္မီးမလာ စိတ္ပုတီးမပါပဲ ရဟန္းဘ၀နဲ႕ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာ နိဗၺာန္မဟာသို႕ တက္လွမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္... လူဘ၀နဲ႕သြားရင္ေတာ့ ၾကာတာေပါ.. တစ္ခ်ိန္လံုးဆိုးခဲ့ မိုက္ခဲ့တာေတြ က နည္းမွ မနည္းကိုး။ ေ၀းေ၀းမၾကည့္နဲ႕ ေရျခားေျမျခားက အေမကိုေတာင္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာ အခုဆို ႏွစ္လေက်ာ္ၾကာၿပီ။ အဲလို မိုက္တဲ့ေကာင္ လူျပည့္က ျဗဟၼာကို ေက်ာ္ၿပီး မျမင္ႏိုင္တဲ့ ျဗဟၼာကို တ ေနတဲ့ေကာင္။ ဆိုေတာ့ကာ ....ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဆင္ဦးစီးပမာ စိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းကြပ္ႏိုင္ေသာ ၊ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတြးေခၚပညာ ရွင္ ၊ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အယူအဆေျပာင္းလဲေစရန္ ေဖာ္က်ဴးေရးသား ႏိုင္ခဲ့ေသာကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ၊ ကမၻာ့သန္းၾကြယ္ သူေဌးႀကီး ေမာင္မိုးယံ ဟာ နိဗၺာန္ေရႊျပည္ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႕ လူ႕ေဘာင္စခန္းကို ေက်ာ္လွမ္း ခဲ့ၿပီေလ။



ဟုတ္လား မဟုတ္လားလဲ မသိဘူး။ တဂ္ ဆိုတာကိုေရးဖို႕ လူတစ္ကာကိုေမးတယ္. ဘေက်ာက္လဲ ရွင္းျပဖူးတယ္။... အထူးသျဖင့္ ဦးျမစ္ နဲ႕ ကိုဏီလင္းညိဳ တို႕ ရွင္းျပၾက သင္ေပးၾကတယ္။ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္လည္း သူတို႕နဲ႕ မဆိုင္ပါဘူး။ေက်ာင္းသားညံ့တိုင္း ဆရာ မေတာ္တာမွ မဟုတ္တာ ၊ ဆရာ ေတာ္တိုင္း လည္း ေက်ာင္းသား တတ္တာမွ မဟုတ္ပဲ ၊ ထားေတာ့....။
နားမွမလည္တာကိုး... ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္းေထာင္းသလိုျဖစ္လို႕ ဘေလာ့ဂ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ေရွာင္ ၾကတယ္ဆိုလားပဲ... (ေၾကာင္မ်ိဳးေျပာတာ) ေသခ်ာေတာ့မသိဘူး။ ေအးေဆးပါ။ ကိုယ္တို႕က အရွက္နဲ႕ လူလုပ္တာမွ မဟုတ္တာ။ မေရးတတ္ရိုးအမွန္မို႕ ေခါင္းစဥ္နဲ႕လြဲရင္လဲ လြဲမယ္.။ ေရးတဲ့ပံုမွားခ်င္လည္း မွားႏိုင္တာမို႕ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ဒီအထိဖတ္လာတယ္ဆိုေတာ့ ေက်းေက်းပါ.။

ခုနက ေမပယ္လ္ ဆီမွာ သြားဖတ္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳးက ပြစိပြစိ လာလုပ္ေၾကာင္း ၊ သူ႕အက်င့္အတိုင္း ခနဲ႕တဲ့တဲ့ ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ေရးခ်င္မွန္းမေရးခ်င္မွန္းမသိ ၊ ေရးတတ္မွန္း မသိ မေရးတတ္မွန္းမသိ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ ခ်စ္သယ္ရင္းေၾကာင္မ်ိဳး ဒီကိုပါ လာေအာ္ေနမွာစိုးလို႕။ ၿပီးေတာ့ ေမပယ္လ္ ကို စာရွည္ရွည္မေရးလို႕ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုလား။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စကားေတာင္ ေလးလံုးကြဲေအာင္ ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ စာရွည္ရွည္ေရးဖို႕ဆို ေ၀လာေ၀းပဲ။ ဒါေတာင္ ဟိုမီးမီးေလးက သူဒုကၡေရာက္တာေတာင္ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ လက္စ မသိမ္းႏိုင္ပဲ သူမ်ားေတြကိုပါ (ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုၿပီး) ဒြတ္ခ သြားေပး ထားေသတယ္။ (လူေတြမ်ားေနာ္.ကိုယ္ေကာင္းစားရင္သာ သူမ်ားကို ထပ္တူ မကာင္းစားေစခ်င္တာ ဒြတ္ခ ေရာက္ေတာ့က် သူမ်ားကုိလဲ ကိုယ့္လို ခံေစခ်င္သား။ ) ျပည့္ေမတၱာခံယူမည့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္မိုးယံ ကေတာ့ ေမပယ္လ္ ႏွင့္ ေမာင္မ်ိဳး အား ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ႏွိပ္ကြပ္ၿပီး သကာလ ကိုယ့္ဒုကၡကို ဇတ္သိမ္းပါေတာ့မည္။


အထက္က အျပာေရာင္ စာသားေလးေတြက သီခ်င္းစာသားေမ့ေနလို႕ ေရႊအျမဴေတ အြန္လိုင္းမွ ေရးသူေမာင္တင္ဆင့္ရဲ႕ “ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ” ဆိုတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မွ ၏ သည္ မေရြးကူးယူပါသည္။


မိုးယံ ( 17. Dec. 2010)