ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္၏ မႀကိဳက္၏

မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္... ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ ခပ္ဖြဖြ ေထာင္းရဦးမွာေပါ့။ တဂ္ပို႕စ္ဆိုတာေတြကလည္း ပါစင္နယ္လ္ေတြ ၿငိတာ အေတာ္မ်ားသားကိုး။ ဒါေပသိ ခင္မင္မႈ အတိုင္းအတာ ခ်ိန္စက္ႏိုင္သလို၊ အျပန္အလွန္ မွ်ေ၀မႈေတြ ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ နားလည္ေပးမႈေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြမႈေတြကို ျမင္ခြင့္ရတယ္ လို႕ ယံုၾကည္မိပါ၏။ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ (အရင္ကလည္း ေရးတယ္ မဟုတ္လွပါဘူး) အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္မူကား အကၽြႏု္ပ္သည္ ေျပာခ်င္သည္ကမ်ားလွၿပီး စာလံုးအျဖစ္ ျပန္လည္ဖန္တီးႏိုင္မႈ အားနည္းျခင္းေၾကာင့္ တစ္သြယ္၊ ေျပာခ်င္သည္က ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္တတ္သည္ကားတစ္ဖံု ၊ထို႕ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမွာ အခ်ိန္ေပးရ၏ ။ ဆရာေအာင္သင္း ေျပာသလို “ အခ်ိန္သည္ အသက္္၊ အသက္ဆိုတာ အခ်ိန္ကုိေခၚတာ ” ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာလာဖတ္လို႕ သူ႕အခ်ိန္ေတြ အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္ကုန္ၿပီး အသက္ေတြ အက်ိဳးမဲ့ ရွည္သြားျခင္းသည္ ေသျခင္းနားသို႕ နီးကပ္သြားျခင္းေပတည္း။သို႕ဆိုေသာ္ အကၽြႏု္ပ္သည္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မသတ္ေသာ္ကား ၊ အခ်ိန္ကို စားေသာ အဖ်င္းစာမ်ားျဖင့္ အသင့္အသက္ကို ခိုးယူသလို မေျပးေသာ္ ကံရာရွိမွာကိုကား အကၽြႏ္ုပ္သည္ အလြန္အမင္း စိုးရိမ္စိတ္ ထားမိ၏။ “ အက်င့္ဆိုးကေတာ့ အဲဒါပါပဲ ဗ်ာ ”လိုရင္းမေရာက္ အခ်ိန္ေပ်ာက္ေအာင္ ေလေၾကာရွည္တဲ့ ေမာင္မိုးယံ ေလ.။
ကဲ...ဘေလာ့ဂ္တစ္ခြင္ က်င္လည္ေနသမွ် ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရးေနဦးမယ့္ တဂ္ပို႕စ္မ်ားကို စလံုးေရး စလိုက္ရေအာင္။

ကိုယ္ခႏၶာ........

ကိုယ္ခႏၶာဆိုတာလည္း တစ္တယ္ေတာ့ စစ္မွန္ေသာ တရားသေဘာနဲ႕ သစၥာဆိုက္ေအာင္ ၾကည့္ရင္ ဘာမွကိုယ္လည္း မဟုတ္ ခႏၶာလည္းမဟုတ္္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဓမၼခႏၶာတို႕ ရူပကၡႏၶာ တို႕ေတာ့ ၾကားဖူးသား။ ဓမၼခႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ႏွံ႕စပ္သူ မဟုတ္ေတာ့လည္း တရားသေဘာေတြကို ကံေသကံမ ေျပာရဲသည္မရွိပါဘူး။ နာမ္နဲ႕ရုပ္ တရားႏွစ္ပါးသာ ရွိေသာ္လည္း သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာဌာသ ဆိုေသာ ရုပ္အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကိုသာ အကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ဥာဏ္ကန္းေသာ မ်က္စိျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ ငါ့ခႏၶာ စသည္ျဖင့္ အရွက္မရွိ အၿငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ေနမိၾက တတ္သည္။ ထိုထုိ ေသာ အရိယာမျဖစ္ေသးေသာ သူငါ အမ်ားထဲတြင္ အ၀ိဇၨာအတိ ဖံုးေသာ ေမာင္မိုးယံ ငတံုးသည္ကား အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးျဖစ္ေပေတာ့သည္။ အဘယ္နည္း ဟူမူကား အကၽြႏု္သည္ ဣိထၱိယ (ေရႊရတုမွတ္တမ္း ကိုႀကီးေက်ာက္ေျပာေသာ အိပ္ရင္ ထိလို႕ရတဲ့) မိန္းမမ်ိဳးကို ရုပ္ခႏၶာခ်င္း တူပါလ်က္ ၊ အနိမ့္အျမင့္ အပိန္အ၀ အျဖဴ အမဲ၊ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသည္ေလာ သံုးသပ္ေသးသည္။ အခ်ိဳးအစားကို ေခၚေတာ ငါးသိန္းအားျဖင့္ အာသာငမ္းငမ္း ရႈမွတ္ေသးသည္။ ဤသို႕ ခႏၶာ မ်ိဳးစံု အဖံုဖံုကို မစားရ၀ခမန္း သံုးသပ္ေစာၾကာၿပီးမွ ငါးရံ႕ကိုယ္လံုး သမင္မ်က္လံုး ပိတုန္းေရာင္ ေကသာ ဇင္ေယာ္ေတာင္ မ်က္ခံုး ဆင္ႏွာေမာင္းေပါင္ ႏွင့္ တိရစၧာန္မက် လူမကေသာ ကိုယ္ခႏၶာမ်ိဳးကို ႏွစ္သက္တတ္၏။ ျဖဴစင္ ပ၀င္း ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕မထင္ မ်က္ႏွာ လမင္းအား ႏွစ္သက္၏။ ေပြး ညွင္း ၀ဲကင္း ျဖဴျဖဴ၀င္းေသာ ေျခသလံုးမ်ိဳးကား ႀကိဳက္၏။ တစ္ခါက ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးေသာ ၃၄ ၂၇ ၃၈ မ်ားလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါေသး၏။ ႀကိဳက္တာေတြခ်ည္း စြတ္ေျပာလို႕ ဒီေကာင့္ကို ဘာေကာင္လည္း ခန္႕မွန္းမိၾကၿပီ ဆိုမွျဖင့္အခက္။ မႀကိဳက္တာေတြ လွည့္ေျပာၿပီး အာရံုေျပာင္းလိုက္တာ ေကာင္းပါသည္ေလ။
အရပ္ပု ေခါင္းရွည္ ႏွမ္းခမ္းေထာ္ မ်က္လံုးေစြ နဖူးေမာက္ ေပါင္ကြ လိပ္ခါး ဖားဖင္ မ်ားအား အကၽြႏ္ုပ္သည္ ႏွစ္သက္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိပါေခ်။ေျခဖမိုးတြင္ ျခင္ကိုက္၊ေျခသလံုးတြင္ အစက္အေပ်ာက္မ်ားၿပီး အကြက္ထေနေသာ ေပါင္တံညိဳ ညစ္ညစ္မ်ားျမင္မိၿပီ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထိုေန႕၌ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ထမင္းအစားထိုး ၾကက္ေၾကာ္မ်ားကိုသာ စားသံုးတတ္၏။


အျပဳအမူ......

တစ္ခါတစ္ရံ ၀ါသနာမ်ားသည္ အျပဳအမူျဖစ္ေနတတ္သည္။ ၀ါသနာ ဆိုသည္ကလည္း ရဟႏၲာမျဖစ္မျခင္း ပယ္ရခက္လိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္းဟု ၾကားနာမွတ္သားဖူးပါ၏။ သုိ႕ေပသိ အၾကင္အခ်င္းအရာသည္ အကၽြႏု္ပ္တို႕၏ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္လြန္စြာ အလွမ္းကြာလြန္းေပသည္။ ယခုမူကား အကၽြႏုပ္ႏွစ္သက္ေသာ မႏွစ္သက္ေသာ အက်င့္အျပဳအမူ မ်ားကိုသာ ေဖာ္ျပရန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလကားရေသာ ေလျဖင့္ ပရမ္းပတာ ႏိုင္လွေသာ ႏႈတ္ကို ေစာင့္စည္းျခင္းျဖစ္ရန္ လမ္းေၾကာင့္အမွန္ ျပန္လွည့္ေခ်မည္။ လူဆိုတာ မ်ိဳးကလည္း ကိုယ္သာအမွန္ ထင္မွတ္စြဲသန္ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္သည္လည္း အကၽြႏု္ပ္၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ အမူအက်င့္ကေလးမ်ားကို ေျပာျပေလအ့ံ။ အကၽြႏ္ုပ္သည္ လူလိမၼာသား ယဥ္ပါးျခင္းျဖစ္၍ အျပဳအမူေကာင္းမ်ား ရွိေလ၏။ အစားအေသာက္စားရာတြင္ ညွင္သာစြာ စားတတ္၏။ အသံ သိုေအာင္ စားတတ္၏။ မိန္းမရႊင္တို႕ က်င့္အပ္ေသာ အမႈျဖင့္ လူတစ္ကာအား သြားျဖီးေသာ အမႈကို ေရွာင္က်ဥ္၏။ အရွက္လံုရန္ႏွင့္ အပူအေအးမွ်တရန္ ရည္ရြယ္ေသာ အ၀တ္အား ယဥ္ေက်းစြာ ၀တ္ဆင္၏။ဆံႏြယ္နက္ကို ခါးအထက္တြင္ အဖ်ားေကာ့ကာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳးမ်ိဳးအား အာသာငမ္းငမ္းရွိတတ္၏ (ဆံပင္ေတြ ေစ်းေကာင္းတာ ခင္ဗ်ားလဲသိလ်က္နဲ႕ဗ်ာ) “မႀကိဳက္တာကေတာ့ အမ်ားသားဗ် ” ေလာကႀကီးကို အေကာင္းျမင္စိတ္ မရွိသည္ႏွင့္လည္း တိုက္ရိုက္ အခ်ိဳးက် သက္ဆိုင္ႏိုင္ပါသည္။ မိန္းမတို႕ ဘုန္း ဆံတံုးဟု ဆိုေသာ္ၿငား ျပတိုက္၀င္ ဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႕မႈကို ေရွာင္က်ဥ္း၍ ပိတုန္းေရာင္ေကသာေၾကာ့ကို အေၾကာင္း မသင့္သည့္တိုင္ စာကေလးသိုက္ ပမာ ရႈပ္ပြေနရွာေသာ အေၾကေကာက္ ငွက္သိုက္ ဆံႏြယ္မ်ားကို မႏွစ္သက္၊ ဓါးထိသလို ႏႈတ္ခမ္း အေရာင္ကို အနာေဖးကြာသလို အညိဳေရာင္ လိုင္နာဆြဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား ဖေနာင့္ျဖင့္ က်ပ္က်ပ္ေပါက္ခ်င္မိသည္။ အိေျႏၵ ႏွင့္ သိပ္ခါ ..အဲ အဲ. .သိကၡာကို ထီမထင္ေသာ ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းအား ျဖဲလိုက္ကားလိုက္ ျပဳမူၿပီး ထိုင္တတ္ေသာ မိန္းမ မ်ိဳးအား ေလးဂြျဖင့္ ပစ္ခ်င္မိ၏။


အစားအေသာက္......

အစားအေသာက္၌လည္း အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဇီဇာေၾကာင္မိေသး၏။ အရြက္၌ စာရြက္ကို မစား ၊ အသား၌ သစ္သား ေရွာင္၏၊ အသီး၌ ေဂါက္သီး မစား၊ ၀က္သားအားေခါင္းမွ အၿမီးတိုင္ ၿမိန္ရွက္စြာ စားေသာက္တတ္၏။ ေရထဲမွ ငါးကိုကား ဒိုက္နံ႕ မနံရပါက အကုန္စား၏။ အရြက္ဆိုလွ်င္လည္း လက္ဖက္အသားကို ေစာင္းလ်ားသီး ငရုတ္သီး ၾကက္သြန္ျဖဴတို႕ ႏွင့္ ေရာေထာင္းထားေသာ ခ်ဥ္စပ္လက္ဖက္ မ်ားကို ေယာက္်ားေလးပီပီ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္၏။ အသက္ရွင္ဖို႕ စားေသာက္ေနေသာ အကၽြႏ္ုပ္သည္ စားေသာက္ဖို႕ အသက္ရွင္ေနသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကြမ္းယာကို ဇာတိမာန္မပ်က္ တရစပ္၀ါးေနေသာ္လည္း ဖရဲသီအား အလြန္အမင္း ျမင္ျပင္းကပ္၏။ ပဒိုင္းသီးအား ရူးလွ်င္ေတာင္ ကၽြႏ္ုပ္စားလိမ့္မည္ မဟုတ္။ စက္မႈစြမ္းအား ေခတ္ေက်ာ္လႊားသည့္တိုင္ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းေနရေသာ အကၽြႏု္ပ္တို႕ လို ေတာသူေတာင္သားမ်ားအဖို႕ သားသမီးပမာ ႏြားရတနာကို အဘယ္နည္းေၾကာင့္ စား၀င္အံ့နည္း။

အဝတ္အစား......

အရိုးေပၚအရြက္မဖံုးေစဖို႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွီးေႏွာပါ၀င္ေနပါတယ္ေျပာေျပာ အိႏိၵယမွ ဆင္းသက္လာေသာ လံုခ်ည္ကို ျမတ္ႏိုး၏။ အေရာင္မ်ားႏွင့္ အ၀တ္အစားတို႕သည္ လူ႕စိတ္ကို ထင္ဟပ္ေစ ေျပာင္းလဲေစသည္ကို ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းၾကားဖူးေသာ အကၽြႏ္ုပ္သည္ လည္ကတံုး လက္ရွည္ အျဖဴေရာင္ ေလးမ်ားကို ႏွစ္သက္မက္ေမာစြာ ၀တ္ဆင္တတ္သည္။ေအာကတၱီပါ ဖိနပ္ကို ပိုးသားျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ အျပာေရာင္ ၊ အစိမ္းေရာင္ မ်ားကို ႏွစ္သက္၏။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ တီရွပ္အက်ႌမ်ားကို ႏွစ္သက္သလို ဦးထုပ္ကို မခၽြတ္တမ္းေဆာင္းတတ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ကား အကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အေတြးအေခၚမ်ားအား ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ မျဖစ္ႏိုင္ရန္ ဦးထုပ္ျဖင့္ ကာရံထားသည့္ သေဘာပင္တည္း။ သို႕ေပမင့္ မည္မွ်ေလာက္ပင္ ျမန္မာဆန္သည္၊ ဇာတိမာန္ ရွိတယ္ေျပာေျပာ ဂုတ္ေသြးစုတ္ကာ သစ္ပင္ေတြကို အျမစ္က ႏႈတ္ၿပီး က်ဳပ္တို႕ေသြးေၾကာ ဧရာ၀တီကိုေကာေအာင္ လူမဆန္သည့္ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႕ ယဥ္ေက်းမႈမွ ဆင္းသက္ေသာ တိုက္ပံု အိက်ႌကိုေတာ့ျဖင့္ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိေတာင္ မ၀တ္ဆင္ပါ။ အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား စတင္ ၀တ္ဆင္ခဲ့သည့္ ဂ်င္းန္ ေဘာင္းဘီမ်ားကိုကား အကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာ မုန္းတီး၏။အႏုမ်ားႏွင့္ မသန္စြမ္းသူမ်ား ၀တ္ဆင္ေလ့ ရွိေသာ ႀကိဳးသိုင္းႏွင့္ ကြင္းထိုးဖိနပ္မ်ားအား အကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာက်ဥ္၏။

နိဂ်ံဳးခုတ္အေနျဖင့္ တင္ျပရေသာ္..အဲ... ေဖာ္ျပရေသာ္..အာ...ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုဗ်ာ... ေရးျပရရင္ေပါ့..။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာတို႕သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚမဟုတ္သလို တရုတ္သိုင္းကားမ်ားထဲကလို ေသြးေသာက္ညီအစ္ကို မဟုတ္ေသာ အြန္လိုင္းမွ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုႀကီး ကညိမ္းႏိုင္(ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႕နားခိုရာ) ၏ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တခုတ္တရ ရွိလွေသာ ခင္မင္မႈအား ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ေပ်ာ္ေစရယ္ေစ သေဘာမ်ိဳးသာေရးသာျဖင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဟုတ္အမွန္ ယူဆကာ အမုန္းမာန္ မပြားၾကပါေစလိုပါ၊ ကိုႀကီးေဇာ္ရဲ႕ စကားကို ငွားေျပာ ရလွ်င္ျဖင့္ “စာေရးသူႏွင့္ ေရးသည့္စာကို မေရာေထြးမိပါေစႏွင့္” လို႕ ေျပာၾကားရင္း မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ဦးေႏွာက္ကို ပရမ္းပတာ အေရးအသားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္ စိတ္အရင္းခံ၍ က်ီစယ္အမႈ ျပဳမိပါသည္။

မိုးယံ
10:32 pm
12.8.2011 (Fri)