ဘယာနက ဟင္းတခြက္ .....

အခ်ိန္ကာလ နဲ႕အေၿခအေနေတြက အခက္အခဲေတြႀကားက ေက်ာ္ၿဖတ္နည္းေတြကို သင္ေပး ခဲ့တယ္။အခက္အခဲဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ရွိေနပါေစ၊ ေက်ာ္ၿဖတ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြကေတာ့ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိၿပီးသားပါ။ေထာင္လို အႏၱရာယ္ေတြနဲ႕ လက္တစ္လံုးေလာက္ နီးတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ၿဖတ္ေက်ာ္နည္းေတြကို ရွာႀကံလို႕ရရင္ အၿပင္ေလာကကအခက္အခဲဆိုတာကို ၿဖတ္ေက်ာ္နည္းေတြက အေၿမာက္အၿမားရွိမွာပါ။ အၿပင္ေလာကက ေလာကဓံနဲ႕အခက္အခဲတစ္ခုခု ႀကံဳတိုင္းေထာင္ထဲက အႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ ေႀကာက္ေႀကာက္လန္႕လန္႕ၾကားထဲကမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္စားခဲ့ရတဲ့ဟင္းတစ္ခြက္ကို သတိရေနတုန္းပဲ။ အရွင္ဇ၀န ဘယာနက ဟင္းတခြက္ အစားေကာင္းစားရရင္ မိတ္ေတြေတြကို သတိရတတ္တယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ တကယ္က အစားေကာင္းမစားရရင္ မိတ္ေဆြေတြကို ပိုသတိရတတ္ ပါတယ္ဆိုတာကိုပါ ဆက္ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ငရဲခန္းက ဒုကၡဒိုင္ယာရီေတြကို ျပန္လွန္ေလွာလိုက္ရင္ ငန္တူးေနတဲ႔ ပံံုစံငပိပါမယ္။ ေရတစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႔ ျပဳတ္ထားတဲ႔ ဟင္းႏုနယ္ အရိုးစင္း တာလေပါဆိုတာပါမယ္ ။ စပါးလံုး ႏို္င္းျခင္းနဲ႔ ထမင္းမာဂေလာက္လည္းပါမယ္။ ဒါပဲလားဆိုေတာ႔ ၾကံဖန္ၿပီး ဟင္းခ်က္စားရတဲ႔ ဒုကၡလည္း ပါမယ္။ ဟင္းခ်က္စားတာကိုမ်ား ဒုကၡဆိုတဲ႔ စကားလံုးနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား တြဲသံုးတာလည္းလို႔ေမးရင္ ဟင္းတစ္အိုးအတြက္ ေဒါက္နဲ႔ စိန္ေခၚ တိုက္ပိတ္တာနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္၊ ဂန္းပိုက္နဲ႔ ရြယ္မိုးခံရမယ္႔ေဘးကေန စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ရတဲ႔ ကိစၥမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ ဟင္းခ်က္ရတဲ႔ ဒုကၡလို႔ ဒုကၡနဲ႔ ဟင္းခ်က္တာကို တြဲသံုးလိုက္ရတာပါ။ ဒီလိုဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္းရတိုင္း အတူစားအတူသြား ေနခဲ႔ရတဲ႔ ေထာင္ျပင္ပက ရက္ေတြကို ေျပာမဆံုးဘူး။ သတိတရ ျပန္ေျပာအျဖစ္ဆံုးထဲမွာ ပါမယ္ထင္တယ္။ ေထာင္၀င္စာ ပံုမွန္မလာတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ေထာင္က ေပးတဲ႔ ပံုစံငပိရယ္၊ တာလေပါရယ္ ကို စား၀င္ေအာင္ ျပင္ရတာေပါ႔။ ျပင္တယ္ဆိုလို႔ အေထြအထူးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကံဖန္ ရွာလို႔ရထားတဲ႔ အခ်ိဳမႈန္႔ကို သင္႔ရံုခတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡေတြကို ဟာသနဲ႔ ေဆးခ်လိုက္ေတာ႔ ေသာကေတြ ရင္ထဲက ကြာက်ကုန္ရတာပါပဲ။ ေထာင္၀င္စာ ပံုမွန္မလာႏိုင္တဲ႔ အခန္းတစ္ခန္းမွာ ဟာသေျပာတတ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္မ်ားရွိရင္ သူ႔အခန္းထဲကေန စားေသာက္ခ်ိန္ဆို ဒီစကားေလးေတြ ၾကားၾကရႏိုင္တယ္။ “ဟိုငါးမန္းေတာင္ ဟင္းခ်ိဳ အလယ္ခ် ဆိတ္သားခါးပတ္ ႏွင္႔ ငါးသေလာက္ေပါင္းက ခ်န္ထားလို႔မရေတာ႔ဘူး။ ကုန္ေအာင္စားပစ္ ” ဟင္းတစ္ခြက္ရဖို႔ စီမံရတဲ႔ အတားအဆီးေတြက မ်ားလွတယ္။ အျပင္ေလာကမွာေတာ႔ ဟင္းတစ္ခြက္စီမံရတာကို အႏုပညာေျမာက္တဲ႔ ကိစၥလို႔ေျပာၾကတယ္။ အလွအပ အျပင္အဆင္ အထိ မေရာက္ခင္ ဟင္းတစ္ပြဲတည္းပါ၀င္ရမယ္႔ ရသေျမာက္ ဟင္းလ်ာထဲက အငန္အေပါ႔၊ အခ်ဳိ၊ အဆိမ္႔၊ အခ်ဥ္၊အစပ္ ညီညြတ္မွ်တမႈကို အႏုပညာလို႔ ေျပာၾကတာကိုး။ ကိုယ္က လည္း အားက်မခံ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ေထာင္ထဲက ဟင္းတစ္ခြက္မွာ ဘယာနက ရသ ၊ ၀ီရ ရသ ေတြ ေရာၿပြမ္းထားတဲ႔ စိတ္ခံစားမႈကေန ေပါက္ဖြားလာတာမို႔ ေထာင္ထဲက ဟင္းတစ္ခြက္မွာလည္း အႏုပညာေတြပါပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။

ေထာင္ထဲ စေရာက္ခါစကေတာ့ ခ်က္ဟင္းပူပူေႏြးေႏြးေလး ေတြကိုတခါတခါ စားရတတ္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေရာက္စဆိုေတာ့ ဘယ္လို ျပဳလုပ္ဖန္တီးလာခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ သေဘာ မေပါက္ဘူး။ မသိဘူးေလ။ တကယ္ကသူတို႔ေတြရဲ႕ ၾကိဳးစားထားခ်က္မွာ ဟင္းတခြက္အတြက္ သတၱိေတြ ေမြးျပီးခ်က္ခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွတေျဖးေျဖးသိလာရတယ္။ ဟင္းခ်က္ေနတုန္းမိခဲ႔ရင္ ေဒါက္အခတ္ခံရႏွုိင္တယ္။ တိုက္အပိတ္ခံရႏွဳိင္တယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ အရိုက္ခံရႏွဳိင္ေသးတယ္။ပလစတစ္ တစ္ထပ္ အဝတ္စုတ္ တစ္ထပ္ပတ္ထားတဲ႔ ေလာင္စာနဲ႔ သူတို႔ခ်က္ခဲ႔ၾကမွန္းေနာက္မွသိရတယ္။တစ္ေယာက္ကခ်က္ေနတုန္း ေနာက္တစ္ေယာက္ကကင္းေစာင့္ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေထာင္ဝင္စာပုံမွန္မလာႏွဳိင္သူေတြက ဒီလို စြန္႔စားခန္းကို ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ၾကရတာ။ ဦးဇင္းတို႔ ေထာင္ထဲေရာက္ခါစ ရက္ေတြမွာ 10-D လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကအမ်ားစု။ ဒီေက်ာင္းသားေတြက လူသစ္ျဖစ္တဲ႔ဦးဇင္းတို႔ကို ဂရုတစိုုက္ကူညီၾကတယ္။ ဦးဇင္းတို႔က ခ်စ္စနိုးနဲ႔ အရွည္ေလးလို႔ ေခၚတဲ႔ ေအာင္မ်ိဳးေက်ာ္ကို ဦးဇင္းတိုတစ္ဖြဲ႔လုံး ေက်းဇူးတင္ၾကတယ္။ သူက ေန႔စဥ္ဒိုင္ခံ ဟင္းတခြက္ဖန္တီးေပးတယ္။သူ႕အိမ္ကအလွ်ံပယ္ ပုံမွန္လာေနေပမယ့္ ေထာင္ဝင္စာ မလာသူေတြရယ္ လူသစ္ေတြရယ္ကို ေထာင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေဒါက္နဲ႔ရင္း တိုက္နဲ႔ရင္းျပီး သူခ်က္ေက်ြးတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ သာယာဝတီေထာင္ ေရာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြကိုအထူးတင္းက်ပ္ထားတယ္။ ေထာင္ေျပာင္းခါစဆိုေတာ့ အိမ္ေတြကလဲ မသိၾကေသးဘူး။ စားေရးအခက္အခဲကို ပထမဦးဆုံး ၾကိဳးစားေျဖရွင္းၾကည့္သူက ေဒါက္တာထြန္းသူ ။ ဆရာက အငး္စိန္ေထာင္မွာလဲ အေနၾကာခဲ႔သူ ဆိုေတာ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဟင္းခ်က္နည္းေတြကို တတ္ထားျပီးသား။ဒီေတာ့ ေန႔လည္ေထာင္ပိတ္ခိ်န္မွာ သူစြန္႔စားမွဳတစ္ခုကို ျပဳလုပ္တယ္ ။ ေပးထားတဲ႔ ေထာင္ပုံစံ ဒန္ပုဂံျပားက ဟင္းခ်က္ဖို႔ဒယ္အိုးေပါ့။ ေထာင္ေတြမွာ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထိုးကေန ၂ နာရီအထိ ေထာင္ပိတ္ထားတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြကို တိုက္ခန္းေတြထဲ ထည္႔ၿပီးေသာ႔ျပန္ခတ္ထားတယ္။အင္းစိန္ေထာင္မွာ အၿမဲဆင္းလို႔ေခၚၿပီး သာယာ၀တီေထာင္မွာေတာ႔ ဘာယာလို႔ေခၚတဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြသာ အခန္းထဲ ထည္႔မပိတ္ဘဲ အျပင္မွာ ၁၂ -၂ နာရီ အတြင္း ေနခြင္႔ရတယ္။သူတို႔က သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ ၅(ည)ေတြအတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးရတယ္။ တကယ္က သူတို႔ကို အဲဒီအလုပ္ေတြအျပင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လုပ္သမွ် သတင္းပို႔ဖို႔ သူတို႔ကိုထားတာ။ တျခားေထာင္ေတြထက္ သာယာ၀တီေထာင္က ခၽြန္တြန္းလုပ္သူ ပိုေပါတယ္။ ေထာင္အေခၚ “အပ္”ေတြတဲ႔။ ငခၽြန္ေတြေပါ႔။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ကိုထြန္းသူဟင္းခ်က္တာကို ခ်က္ျခင္းသတင္းပို႔တယ္။ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းက ရံုးတင္မယ္ ဘာညာေျပာေတာ႔ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ရံုးမတင္ဖို႔ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ရံုးမတင္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ မီးဖို ဖို႔ ကိစၥက ငခၽြန္ေတြကို မေတြ႔ေအာင္ လုပ္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ခ်က္ဟင္း မစားရေတာ႔ဘူး။ လူဆိုတာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ႀကံဖန္ ေက်ာ္ျဖတ္တတ္ခဲ႔ၾကတာမဟုတ္လား။ အခု နည္းလမ္းအသစ္တစ္ခုရတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ တိုက္ေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကို ခူးတယ္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကို ထည္႔၊ သံစည္ပိုင္းျပတ္ထဲ ထည္႔ယူလာတဲ႔ တာလေပါဟင္းရည္ပူထဲကို ခုနခ်ဥ္ေပါင္ရြက္အိတ္ ထည္႔လိုက္ေတာ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြအကုန္လံုး ျပဳတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကို ဇြန္းနဲ႔ေခ်တယ္။ လိုအပ္တဲ႔ ငပိထည္႔တယ္။ အခ်ိဳမႈန္႔ခပ္တယ္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္ေလးကို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေမႊထဲ လိုသေလာက္ ထည္႔လိုိုက္ၿပီး တာလေပါဟင္းရည္နဲ႔ ေရာလိုက္ေတာ႔ စားေကာင္းတဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ ခ်ဥ္ဟင္းတစ္ခြက္ရသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပဳတ္စားခဲ႔ရတဲ႕ ရက္ေတြ မနည္းဘူး။ အဆာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရာလိုက္ေတာ႔လည္း စားျဖစ္တဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္ေတာ႔ျဖစ္သြားတာပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ ဘာယာေတြဆိုတာကလည္း စားေရး၊ေသာက္ေရး ျပည္႔စံုၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ပိုင္၊ေထာင္မွဴးေတြက ခိုင္းလို႔သာ အစပထမက တင္းက်ပ္ထားေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ရွိတဲ႔ဟင္းေတြေကၽြးေမြး၊ ပါလာတဲ႔ မုန႔္ေတြ ေ၀ငွရင္း ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။ ဟမ္းေကာခ်ိဳင္႔ထဲ ဟင္းခ်က္စရာ အစံုထည္႔ ဖိုႀကီးက ျပာပူထဲ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီ သြားျမွဳပ္ထားရင္ ဟင္းတစ္ခြက္ေတာ႔ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြကို ဘာယာေတြကို စည္းရံုးၿပီး လုပ္ခိုင္း ရတာေပါ႔။ ပါလာတဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ဟင္းခ်က္စရာ ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ ႀကံဖန္ၾကရတယ္။ သၾကားတို႔၊ ထန္းလ်က္တို႔ဆိုရင္ အခ်ိဳမႈန္႔အစားသံုးဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ မာရီဘီစကြတ္တို႔၊ ေရႊက်ီးမုန္႔ၾကြပ္တို႔လို ဟာမ်ိဳးကိုေတာင္ ဟင္းခ်က္စရာထဲ ထည္႔လို႔ရတဲ႔ အထိ လုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အႏၱရာယ္ေပးမဲ႔ အနီးကပ္က လူေတြကို စည္းရံုးလိုက္ႏိုင္ေတာ႔ ကိုယ္႔အခန္းထဲမွာကို ခ်က္လို႔ရတဲ႔အထိ ျဖစ္လာတယ္။ တရား၀င္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ အရာရွိ တဦးဦးေတြ႔ရင္ ပစ္ဒဏ္က်ခံရႏို္င္တယ္။ အျပင္က မုန္႔ဟင္းခါးေျခာက္ေတြကို သြင္းတယ္။ ဟင္းကိုေတာ႔ ပါလာတဲ႕ ငါးေၾကာ္(ဒါမွမဟုတ္) ငပိေၾကာ္ တမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတယ္။ ေထာင္၀င္းထဲမွာ စပါးလင္ေတြက ေပါမ်ားတယ္။ စပါးလင္ကိုပါးပါးလွီး၊ေထာင္း။ ငါးေၾကာ္ကိုေထာင္းၿပီးေတာ႔ မာရီဘီစကြတ္ဒါမွမဟုတ္ ေရႊက်ီး မုန္႔ၾကြပ္ တစ္ခုခုကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ေရာက်ိဳလိုက္ေတာ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းက ေရႊျခည္နံ႔ေလးကိုေမႊးလို႔ ဟင္းခ်ခါနီး ထန္းလ်က္ခဲေလး တစ္ခဲႏွစ္ခဲေလာက္မ်ား ထည္႔လိုက္ရင္ ဖ်ာပံုတင္တင္ေအးတို႔၊ ခင္ေထြးရီတို႔ေတာင္ အရႈံးေပးသြားရမယ္႔ ဟင္းတစ္ခြက္ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ခိုးၿပီး ခ်က္စားရေပမယ္႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကံဖန္ၿပီး ဖန္တီးၾကတယ္။ ေတာင္ယာေတြ ကိုယ္႔ဖာသာကို စိုက္ခြင္႔ရေတာ႔ သီးႏွံမ်ိဳးစံုကို စိုက္ၾကတယ္။ အလွ်ံပယ္ကို စားရတယ္။ ကိုက္လန္တို႔ ႏိုကိုတို႔ဆိုတာ အျပင္ေလာကမွာ ရွားပါး ပစၥည္းျဖစ္ေပမဲ႔ ေထာင္ထဲမွာေတာ႔ ေပါမ်ားတယ္။ တေန႔တာ ပံုစံထဲက ပိုေနတဲ႔ ပန္းေဂၚဖီလိုဟာမ်ိဳးကို ရွမ္းခ်ဥ္လို ထည္႔တယ္။ အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္းထားတဲ႔ ထန္းလ်က္နဲ႔ သမေအာင္ေမႊၿပီး ေကာ္ဘူးထဲမွာထည္႔ ေနလွန္းထားလိုက္ရင္ သံုးရက္ေလးရက္ေလာက္ဆို စားေကာင္းတဲ႔ ရွမ္းခ်ဥ္ကိုရတယ္။ ဒါကို အစိမ္းမစားခ်င္ရင္ ေၾကာ္ၿပီးေတာ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဟင္းခ်ိဳျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရင္ အျပင္ေဟာ္တယ္ေတြမွာ ေစ်းႀကီးေပးစားရတဲ႔ ၾကံမဆိုင္ ဟင္းခ်ိဳ၊ ႀကံမဆိုင္ေၾကာ္ စားရတယ္။ မစားႏုိင္ေတာ့တဲ့ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြကို အေၿခာက္လွမ္းထားလိုက္လွ်င္ စြန္တန္ ေၿခာက္ကိုရတယ္။ ဒီစြန္တန္ေၿခာက္ေတြကို ေသခ်ာ သိမ္းထားၿပီး လိုအပ္တဲ့အခါ ေရေႏြးနဲ႕ ေရာက်ိဳၿပီး စြန္တန္ဟင္းခ်ိဳတစ္ခြက္ကို ရၿပန္တယ္။ အခ်ိန္ကာလ နဲ႕အေၿခအေနေတြက အခက္အခဲေတြႀကားက ေက်ာ္ၿဖတ္နည္းေတြကို သင္ေပးခဲ့တယ္။အခက္အခဲဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ရွိေနပါေစ၊ ေက်ာ္ၿဖတ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြကေတာ့ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိၿပီးသားပါ။ေထာင္လို အႏၱရာယ္ေတြနဲ႕ လက္တစ္လံုးေလာက္ နီးတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ၿဖတ္ေက်ာ္နည္းေတြကို ရွာႀကံလို႕ရရင္ အၿပင္ေလာကကအခက္အခဲဆိုတာကို ၿဖတ္ေက်ာ္နည္းေတြက အေၿမာက္အၿမားရွိမွာပါ။ အၿပင္ေလာကက ေလာကဓံနဲ႕အခက္အခဲတစ္ခုခု ႀကံဳတိုင္းေထာင္ထဲကအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ ေႀကာက္ေႀကာက္လန္႕လန္႕ၾကားထဲကမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္စားခဲ့ရတဲ့ဟင္းတစ္ခြက္ကို သတိရေနတုန္းပဲ။ အရွင္ဇ၀န

ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း.....................

by San Maung.. (ေခ်ာကလက္)