မေရးသင့္ေသာ ဟာသ

ဒီေန႕ညဖက္အိပ္ရမေသးတာနဲ႕ mail check ေနရင္းနဲ႕ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို စိတ္၀င္စားမိတယ္

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ဘုန္ႀကီးတစ္ပါးထံမွေသနတ္မ်ားေတြ႔ရွိ

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ဘ၀င္မက် ျဖစ္သြားတယ္ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႕ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း
သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပင္းပ်ပ် ရွိတာေၾကာင့္ ကမန္းကတန္းဖြင့္ဖတ္လိုက္မိတယ္။ အေၾကာင္းအရာက ဒီလိုေလး ခင္ဗ်

ယေန႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ဦးဇင္းတစ္ပါးဆြမ္းခံၾကြရာ၊
သက္ဆိုင္ရာမွ မသကၤာေသာၾကာင့္ ဦးဇင္းေနာက္သို႔ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့ၾကသည္။

တစ္ေနရာအေရာက္၊ လူသူကင္းေသာေနရာအေရာက္တြင္ ထိုဦးဇင္းအား ေခတၱရပ္ေစၿပီး သပိတ္အားစစ္ေရးရာ သပိတ္ထဲမွာ ေသနတ္မ်ားေတြ႕ရွိရေၾကာင္း....................................................
ယင္းေသနတ္မ်ားကို ဆက္လက္စစ္ေဆးရာ သရက္သီးေသနတ္မ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္.....................

ဟားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

:P

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေပ်ာ္ေစခ်င္ေသာဆႏၵျဖင့္....................

အဲဒီလိုခ်ည္းဗ်။ အဲဒီမွာ မွတ္ခ်က္ေပးထားသူေတြကေတာ့ ေစတနာ စကားေတြမ်ားပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ကယ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ဆို ဒီလိုဟာသ မ်ိဳးေတာ့ မေရးသင့္ပါဘူးေလ။
အဲဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟာသတစ္ပုဒ္ေရးၾကည့္ဦးမယ္ဗ်ာ။ သိတယ္မဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္က ပုသိမ္သားဗ်။ အဲေလေၾကာရွည္ေနတာနဲ႕ ဟာသကေလး မွ်ေ၀ဖို႕ေမ့ေနတယ္။ ဒီလို ဒီလို

သူ႕နာမည္က ဗိုလ္ႀကီး

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပုသိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ ဒီလူက အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ ။ သူ႕မ်က္ႏွာကအၿမဲတမ္း ခပ္တည္တည္ပဲ ၊ ခႏၶကိုယ္က ထြားထြားႀကိဳင္း။ အသားအရည္က ညိဳစိမ့္စိမ့္ ဆံပင္ေတြလည္း စစ္သားတစ္ေယာက္လို ခပ္တိုတိုပဲ၊ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ကေတာ့ သိပ္မသန္ဘူးဗ်၊အ၀တ္အစားကိုလည္း အၿမဲတမ္းေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရပ္ရပ္၀တ္တတ္တယ္။ လူေတြနဲ႕လည္း ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ် ။ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္ ကေတာ့သူ႕ပံုစံ ကိုေတာ္ေတာ္ေလးစားမိၾကတယ္။သူ႕ကို တစ္ကယ့္ ျပန္တန္း၀င္ အရာရွိႀကီး ထင္ေနတာကိုး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းထဲက ေလေသနတ္လုပ္တဲ့ ဦးကံညြန္႕ တို႕အိမ္ကို မၾကာမၾကာေရာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အုပ္စုေတြထဲမွာ သူ႕အေၾကာင္း အေတာ္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

“ဒီလူႀကီးက စစ္တပ္က ထြက္လာတာနဲ႕ တူတယ္ကြေနာ္”

“ေအးကြ၊ သူ႕ပံုစံက တစ္ကယ့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီး ပံုစံကြ ေနာ္”

တစ္ေန႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြသူ႕ကို အရဲစြန္႕ၿပီး စကားေျပာရင္း သူ႕အေၾကာင္းနည္းနည္းစပ္စုၾကည့္ၾကတာပါ။


““ဦးေလး -- ဦးေလး””

“ေဟ”

“ဦးေလးနံမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲဟင္”

“ ေအး ငါ့နံမည္ကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး တဲ့ကြ”

“ဗ်ာ-- ဟုတ္ကဲ့ --ဟုတ္ကဲ့၊ ဦးေလးက ဒီလမ္းထဲကို ခဏခဏေရာက္တယ္ေနာ္“

“ေအး”

“ဒါနဲ႕ ဦးေလးက ဘယ္မွာေနတာလဲဟင္”

“တပ္ထဲမွာကြ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ ေတာ္ေတာ္ ရွိန္သြားၾကသည္။
“ဦးေလးက ဘာလုပ္တာလဲဟင္”

“ငါက ေသနတ္ေတြလုပ္တယ္ကြ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးမိသြာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထင္သလို တပ္ထဲက အရာရွိႀကီး ၊ ေသနတ္ေတြဘာေတြေတာင္ လုပ္တတ္တဲ့ လူႀကီးနဲ႕ လာတိုးေနတာကိုး။ ကေလးတို႕ ထံုးစံအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးသြားတယ္္။ ၿပီးေတာ့မွသူ႕ေျခေထာက္ကို သတိထားမိရင္း ကရုဏာေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က
“ဒါနဲ႕ ဦးေလးေျခေထာက္ က ေရွ႕တန္းမွာ စစ္တိုက္ရင္း ရတဲ့ ဒဏ္ရာလားဟင္”

“ဟမ္”

ထိုလူႀကီးက တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။

“ငါက ဘယ္ေရွ႕တန္းမွာ စစ္တိုက္ရမွာလဲ၊ ဒီဒဏ္ရာက ငါငယ္ငယ္က ဆရာ၀န္က ေဆးထိုးမွားလို႕ ဒီလိုျဖစ္သြားတာကြ”
“အန္” ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၾကာင္သြားတယ္။

“ေအာ္ မသိပါဘူး ဦးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဦးေလး ေရွ႕တန္းထြက္တုန္း မိုင္းနင္း မိတယ္ထင္ေနတာ”

“ေဟ ငါက စစ္သားမွ မဟုတ္တာ ဘာလို႕ ေရွ႕တန္းမွာ မိုင္းနင္းမိရမွာလဲ”

“ ဦးေလးပဲ ခုနက ေျပာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဆို”

“ ေအး ဟုတ္တယ္ ငါက အိမ္မွာဗိုလ္က် လြန္းလို႕ ငါ့ကို ဗိုလ္ႀကီးလို႕ ရြဲ႕ ေခၚၾကတာကြ”

“ ဟြန္ ၊ ဦေလးက တပ္ထဲမွာ ေနတာဆို”

“ေအးေလ ငါတို႕အိမ္က ေရြးဗိုလ္တပ္ထဲမွာ ေလ”

“ေသနတ္ေတြ လုပ္တယ္ဆို”

“ေအးေလ သရက္သီး ၊ မရမ္းသီး ၊ သံပုရာသီး ၊ ငါ သနပ္ အားလံုးလုပ္တတ္တယ္ေလ”
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းထဲက ေလေသနတ္ ဦးကံညြန္႕ဆီကို လာေနတာသူ႕ကို ေသနတ္လုပ္နည္း သင္ေပး ေနတာ မဟုတ္ဘူးဘူးေပါ့”။

“ ဟာကြာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အဲဒီအိမ္က သရက္သီးသနပ္ ေအာ္ဒါ မွာလို႕ လာလာ ပို႕ေနတာကြ”