ေၾသာ္ ဇရာ ဇရာ ၿပီးရင္ ေတာ့ - - - - - -

ကဲ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ ဇာတိ ဆိုတာရွိမွာေတာ့ သယ္ရင္းတို႕ရယ္ ကိုယ္ ဇရာ ပိုင္းကို ေရာက္မွာ ေပါ့။ ၿပီးရင္ ခပ္သိမ္းေသာ အရာေတြကို ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ (သံသရာထဲမွာ) အၿပီးအပိုင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ထြက္သြားရေတာ့မယ္ေလ။ ၀မ္းနည္းျခင္း ၀မ္းသာျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေသာကေရာက္ျခင္း၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာ အားလံုးေသာ တရားတို႕နဲ႕ လူလို႕ ပညတ္ထားတဲ့ ဓါတ္ႀကီးေလးပါး အစုအဖြဲ႕ မိဘ သူငယ္ခ်င္း ေဆြမ်ိဳး ခ်စ္သူ မုန္းသူ အယူအဆ မတူသူ အားလံုးေသာ ပညတ္ခ်က္မ်ားကို ခဏျဖစ္ေစ ထာ၀ရျဖစ္ေစထားခဲ့ရမယ္ေလ။ အဲ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က သူေတာ္စင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေသးေတာ့ ပုထုဇဥ္တို႕ ရွိတဲ့ ေဒါသ မာန ေလးေတာ့ မနည္းမမ်ားရွိေနေသးတယ္ေလ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ထြက္မသြားခင္ေလးမွာ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာတရား ေတြနဲ႕ မုဒိတာေတြ ကို ေရာျပြန္းၿပီး ဘ၀ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ေသးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သယ္ရင္းေတြနဲ႕ အခုလို ခဏတာေ၀းကြာေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ႏွစ္ေတြၾကာတယ္လို႕ထင္ၿပီး အသိဥာဏ္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကို ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ေနတဲ့ သယ္ရင္းေတြ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မသိေသးေပမယ့္ လူ႕ေလာက ထဲက တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိ႕သယ္ရင္းေတြ မထင္မွတ္ပဲျပန္ဆံုႏိုင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဥပမာ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ေပါ့ေလ ။ အဲဒီ အခ်ိန္ဆိုရင္ မင္းတို႕ သယ္ရင္း ကိုယ္က ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သယ္ရင္းေတြ ေနာင္ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လမ္းမွာကိုယ့္ကို ေတြ႕ရင္ မင္းတို႕ ေခၚၾကဦးေနာ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းတို႕ ျမင္တဲ့ အတိုင္း အဲဒီပံုထဲကလို မ်က္စိမိႈင္း နားထိုင္း ခါးကိုင္းေနၿပီေလ။ ဟဲဟဲ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကို တစ္ဖက္သတ္ (တစ္ဖက္ကိုသတ္လိုက္သလိုမိ်ဳး) တိတ္တခိုးေၾကြေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကလဲ “ဟယ္ေတာ့ သူေတာင္ေတာ္ေတာ္ အုိသြားတယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး ရင္ဘတ္ကေလး ဖိၿပီး စုတ္သပ္ေနမွာကို ကိုယ္ကေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။